Geduld is geen schone zaak

Ik had geduld, maar ik wil geen geduld meer hebben. Geduld stelt op de proef. Geduld doet meer en meer verlangen. Geduld maakt afhankelijk. Geduld maakt obsessief. Geduld maakt onzeker. Geduldig wacht ik af, maar binnenin sterf het af. Geduld maakt onrustig. Geduld is pech. Geduld wil weg. Geduld doet wenen. Geduld kromt mijn tenen. Geduld geilt op. Geduld stijgt naar je kop. Godverdomme geduld, donder op!

Instinct

Mijn ogen, gewillig en groot,
als een jong dier in nood

Het enige dat ik uitbrengen kon,
was 'hier en nu'

Jij beschermde mij van al de onschuld,
als een winddichte paraplu

Opklaring

Soms lijkt het grijze wolkendek oneindig lang. Maar als je goed kijkt, vind je een opklaring. Een stukje licht, fijn blauw. Daar waar de zonnestralen schuilen. En de wind zal ooit anders gaan blazen. Net in die richting zodat de wolken steeds verder wegschuiven en er een open vlakte aan je voeten ligt, klaar om bewandeld te worden.

Solitair

Ik ben gemaakt voor bergen. Ik ben gemaakt voor heuvels. Ik wil routine vinden in een landschap vol oneffenheden. En dat jij dan het kompas bent, dat me af en toe terug naar huis brengt.

Voorbeeldfunctie

Bewondering. Een oprechte, maar zeldzame emotie. Vooral op het gebied van de liefde. Want in een breed netwerk, hoort ook een scala aan histoires d'amour. Soms indrukwekkend, soms interessant, soms tenenkrommend, maar gelukkig, soms ook bewonderenswaardig. Er mogen zich op het gebied van relaties maar een paar gelukkig prijzen en het label 'voorbeeld' toe-eigenen. En als ik om me heen kijk, ken ik er drie. Drie stellen die ik bewonder, waar ik oprecht blijdschap voor voel als ze samen een huis hebben gekocht, of elkaar het ja-woord gaan geven. Waar ik geen jaloezie bespeur - oké, een klein beetje - , maar dat uit zich in deze gevallen in admiratie in plaats van afgunst. Van die koppels waarvan je denkt; ja, die horen bij elkaar. Zij vullen elkaar aan. De stelletjes die na al die jaren nog steeds blozend de telefoon opnemen, of kriebels krijgen bij een wederzien. Het is dan ook door die koppels, dat ik nog steeds in echte liefde geloof. Waarvoor dank. Want hoop doet elkaar lief hebben.

Jasmijn & Erik, Tessa & Rick, Najoni & Rodin, dit draag ik op aan jullie.

Een meer dan oude bekende

De afwas lijkt een onschuldige bezigheid. Dat is het normaal gesproken ook, maar afgelopen week werd de vaat ineens een trip down memory lane. Nietsvermoedend stond ik het sop uit de kieren van het steelpannetje te blazen. Ik ving het op met de droogdoek en liep richting de draaikast om de pan weer op z'n vertrouwde plek terug te zetten. De avondzon scheen, wat het afwasregime iets mooier maakte. En net toen ik mijn blik van de laatste stralen zon af wilde wenden, liep daar een oude bekende voorbij. Meer dan oude bekende. Hij was mijn middelbare school crush. En nu, ruim 7 jaar later, wist ik niet dat een oud gevoel zoveel nieuwe energie kon veroorzaken.

Binnen één week was ik om. Van die belachelijke vlinders in je lichaam. Dat je voor je wekker van 5.45 uur wakker bent en met een lach de dekens van je afslaat. Dat ineens alle liedjes op je lijf geschreven zijn en je in je hoofd eigenlijk al meer aan het plannen bent dan dat er gepland staat. Hij wist nog van niks. Zal ik hem een bericht sturen, nu na al die jaren? Na al dat oud zeer? Precies weten doe ik het niet meer, maar helemaal ideaal is het tussen hem en mij nooit gegaan. Ik noem hem niet voor niets een crush in plaats van een vriendje. En dat ligt misschien wel meer aan mij dan aan hem. Maar hoe veel later is het té laat om dingen recht te zetten? Niemand heeft het antwoord. Dit is een pure gevoelskwestie, er komt geen ratio aan te pas. Hij is in mijn beleving de enige jongen die mij ooit écht leuk vond. En natuurlijk, in die 7 jaar zijn er genoeg anderen de revue gepasseerd, maar achteraf gezien waren die slechts oppervlakkig geïnteresseerd. En ik, naïef genoeg, dacht daar genoeg aan te hebben. Maar nee, niemand zoals hij, die zijn eerste portretschets aan mij opdroeg.

Celine Dion zong het eens zo mooi: "It's all coming back to me now". En dat deed het. Dus stuurde ik hem een WhatsAppbericht. Nieuw terrein voor ons. Na uren chatten op msn, beltegoed vretend sms-contact en daarna een verdwaalde "hoe gaat het nu met je" op Facebook, is WhatsAppen met een 'nieuw contactpersoon' spannend. Maar hé, wat heb ik te verliezen? Nog voor ik daar antwoord op kon geven - want een twijfelaar als ik ben weet daar altijd een antwoord op - verzond ik mijn bericht.

Een streepje. Twee streepjes. Twee blauwe streepjes. Geen weg meer terug nu.

Imitatiedrang

Net zoals de rest van Nederland, liet ik vandaag de lente compleet op me inwerken. Alles is zoveel mooier als de zon schijnt en er bloesem aan de bomen zit. En ja, de liefde hangt ook weer in de lucht. Alle soorten liefde. Nieuwe, herboren en eeuwigdurende. Deze liefde laat zich graag zien op straat. Hand in hand wandelen stelletjes letterlijk in alle soorten, maten en stijlen me voorbij. Ze zeggen niet voor niets dat geliefden op elkaar gaan lijken. De net te korte broeken, het sportieve schoeisel en soms dezelfde pot haarverf. Ook kan hier een daar een blik verwant zijn. Ik vraag me af hoe deze lichtelijke imitaties tot stand komen. Echt zo onbewust als ze lijken, of gaat daar een forse discussie in de slaapkamer aan vooraf. En hoe dat moet voelen, als je zelf beseft dat je partner trekjes van je gaat overnemen. Doet het je glimlachen of zuchten. Maakt het je meer of minder verliefd. Niets ten nadele van deze duo's. Ik - groentje in relaties - kan me altijd precies inbeelden hoe de zaken in z'n werk gaan, maar de uitvoering blijft meestal (altijd) weg. Dit besef gunt de koppels op straat rust en mijn blik landt weer op mijn tijdelijke liefde; een vers Oreo ijsje van Frezzo. Ik wandel rustig verder de lente in, wachtend op de imitatiedrang die me hopelijk ooit op dezelfde straat zal verraden bij een ander.