maandag 20 april 2015

Een meer dan oude bekende

De afwas lijkt een onschuldige bezigheid. Dat is het normaal gesproken ook, maar afgelopen week werd de vaat ineens een trip down memory lane. Nietsvermoedend stond ik het sop uit de kieren van het steelpannetje te blazen. Ik ving het op met de droogdoek en liep richting de draaikast om de pan weer op z'n vertrouwde plek terug te zetten. De avondzon scheen, wat het afwasregime iets mooier maakte. En net toen ik mijn blik van de laatste stralen zon af wilde wenden, liep daar een oude bekende voorbij. Meer dan oude bekende. Hij was mijn middelbare school crush. En nu, ruim 7 jaar later, wist ik niet dat een oud gevoel zoveel nieuwe energie kon veroorzaken.

Binnen één week was ik om. Van die belachelijke vlinders in je lichaam. Dat je voor je wekker van 5.45 uur wakker bent en met een lach de dekens van je afslaat. Dat ineens alle liedjes op je lijf geschreven zijn en je in je hoofd eigenlijk al meer aan het plannen bent dan dat er gepland staat. Hij wist nog van niks. Zal ik hem een bericht sturen, nu na al die jaren? Na al dat oud zeer? Precies weten doe ik het niet meer, maar helemaal ideaal is het tussen hem en mij nooit gegaan. Ik noem hem niet voor niets een crush in plaats van een vriendje. En dat ligt misschien wel meer aan mij dan aan hem. Maar hoe veel later is het té laat om dingen recht te zetten? Niemand heeft het antwoord. Dit is een pure gevoelskwestie, er komt geen ratio aan te pas. Hij is in mijn beleving de enige jongen die mij ooit écht leuk vond. En natuurlijk, in die 7 jaar zijn er genoeg anderen de revue gepasseerd, maar achteraf gezien waren die slechts oppervlakkig geïnteresseerd. En ik, naïef genoeg, dacht daar genoeg aan te hebben. Maar nee, niemand zoals hij, die zijn eerste portretschets aan mij opdroeg.

Celine Dion zong het eens zo mooi: "It's all coming back to me now". En dat deed het. Dus stuurde ik hem een WhatsAppbericht. Nieuw terrein voor ons. Na uren chatten op msn, beltegoed vretend sms-contact en daarna een verdwaalde "hoe gaat het nu met je" op Facebook, is WhatsAppen met een 'nieuw contactpersoon' spannend. Maar hé, wat heb ik te verliezen? Nog voor ik daar antwoord op kon geven - want een twijfelaar als ik ben weet daar altijd een antwoord op - verzond ik mijn bericht.

Een streepje. Twee streepjes. Twee blauwe streepjes. Geen weg meer terug nu.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten